Γράφει η εκπαιδευτικός Χριστίνα Κακκέ

«Πόσοι τυφλοί κάνουν μια τυφλότητα» αναρωτιέται ο Ζοσε Σαραμάγκου στο βιβλίο του Περί Τυφλότητος. Εγώ θα παραφράσω το ερώτημα ως εξής: «Πόσοι άνθρωποι κάνουν μια ανθρωπότητα»;

Ποιο είναι άραγε αυτό το στοιχείο που μας ορίζει ως ανθρωπότητα- πέρα του ανήκειν στο ανθρώπινο είδος; Οι ειδήσεις καθημερινά έχουν καταντήσει μία απλή απαρίθμηση αποτρόπαιων πράξεων και κτηνωδιών. Τελευταία, αυτή της 12χρονης. Οργή και αποτροπιασμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απολύτως κατανοητό. Άραγε αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα, το θέμα θα είχε προβληθεί, σχολιαστεί και πάρει την οδό που όριζε η «δικαιοσύνη» να πάρει;

Οι βιασμοί ανηλίκων αποτελούν -και ΔΙΚΑΙΩΣ, αγκάθι της ανθρώπινης κοινωνίας. Βδέλυγμα. Η μαστροπεία επίσης. Πόσο μάλλον, όταν αφορά ανήλικα παιδιά. Γίνεται όμως κάτι ουσιαστικό ως προς αυτό; Ως πότε θα μας εκπλήσσουν οι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας»; Ως πότε θα συνεχίσουμε, το «δεν είδα», «δεν κατάλαβα», το «άσε μωρέ ποιος μπλέκει». Η 12χρονη ήταν στο μαγαζί ώρες που κανονικά θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο. Η κοινωνική πρόνοια, ως λέξη υπαρκτή, ως θεσμός -μάλλον ανύπαρκτος.

Όλοι μας, απορροφημένοι στις δουλειές μας, στην καθημερινότητά μας, στα άγχη μας, αδυνατούμε και -εν τέλει αδιαφορούμε για την «ανθρωπότητα». Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας και στην κοινωνία των social media. Και όμως…Η καραντίνα αυτό έδειξε: Ότι απαιτείται αναδιάρθρωση και επαναπρογραμματισμός. Οι ψυχογένειες  βγήκαν πια στην επιφάνεια και καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε. Οι βιασμοί ανηλικών δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητοι, ούτε η δικαιοσύνη να εθελοτυφλεί.

Αν θέλουμε να αποκαλούμαστε ανθρωπότητα, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα ως προς αυτή. Η κοινωνία πρέπει να αλλαχθεί.