Γράφει η εκπαιδευτικός Χριστίνα Κακκέ

Πανάρχαια τακτική. Τακτική που τίμησαν και συνεχίζουν να τιμούν ουκ ολίγοι. Πώς θα καταφέρεις να εξουσιάσεις μια κοινωνία και να τη δρομολογήσεις όπως επιθυμείς; Πολύ απλά…δίχασέ την.

Εδώ και έξι μήνες η ελληνική κοινωνία έχει χωριστεί στο δίπολο εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι. Οι μεν κατηγορούν τους δε και τούμπαλιν. Τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών εκτείνονται σε όλο το εύρος της λογικής και μη. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για περιπτώσεις που κανείς δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει με σαφήνεια 100%. Μιλάω ως εμβολιασμένη και σκεπτόμενη, όχι ως ειδικός. Εμβόλια που στην αρχή παρουσιάστηκαν ως μάννα εξ ουρανού, ως πανάκεια που θα εξαλείψουν κάθε ίχνος πανδημίας. Εμβόλια που δοκιμάζονται, πειραματίζονται και που ο καθένας «εκβιάζεται» με όλους τους έμμεσους τρόπους για να τα δεχτεί.

Δεν γνωρίζω τι είναι καλύτερο και τι όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η μισή κοινωνία έχει στραφεί εναντίον της άλλης μισής. Αντί να δώσει ο καθένας μία χείρα βοήθειας στον άλλο, κοιτάζουμε να αλληλοσπαραχθούμε και να αποδείξουμε την υπεροχή της μίας μερίδας έναντι της άλλης. Πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη. Αποχώρησε από την παράσταση που έπαιζε, διότι δεν δέχτηκε να παίζει μόνο για μία συγκεκριμένη μερίδα κοινού. Από τη μία πλευρά είναι ένα βήμα για να σταματήσει ο κάθε είδους διαχωρισμός. Από την άλλη πλευρά συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων μένει άνεργος εν μέσω δύσκολων συγκυριών.

Κάποιος θα τον χειροκροτήσει, κάποιος θα τον αποδοκιμάσει, κάποιος θα πει «ότι καμία νίκη δεν υπήρξε χωρίς θυσίες», κάποιος θα τον διαγράψει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί ένα βήμα. Τώρα προς ποια κατεύθυνση, ο χρόνος θα δείξει…

Μία εμβολιασμένη