Γράφει η Μαρία Σαμουρκασίδου
Πολλές οι σκέψεις κάθε φορά που μεγαλώνεις.Κάθε φορά που έχεις γενέθλια.Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου.Τα δικά μου γενέθλια.Αυτή τη μέρα ποτέ δεν ξέρω αν έχω μάθει αρκετά για να μεγαλώσω ένα χρόνο ακόμη.
Μετά έρχεται και αυτή η αναπόφευκτη σύγκριση του πέρισυ με το φέτος. Πού ήμουν πέρισυ τέτοια μέρα, με ποιους ήμουν, πως ένιωθα κλπ. Καταλήγοντας πάντα σε ένα flashback στιγμών που μου θυμίζουν τι μου λείπει (αν μου λείπει κάτι) και τι έμαθα από τον προηγούμενο (χρόνο ντε!).
Δεν ξέρω αν οι ευχές εξαρτώνται από τον αριθμό των κεριών, τη δύναμη με την οποία φυσάς ή αν αυτό που ζητάς στερείται μαγείας.Αλλά κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθειά ανάσα και φυσάω.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτόν το χρόνο γνώρισα νέους ανθρώπους. Εκείνους που άφησαν έστω κι ένα λιθαράκι στο μονοπάτι μου. Εκείνους που έγιναν ίσως οι νέοι μου φίλοι, εκείνους που μου έφτιαξαν τη διάθεση μια απλή, καθημερινή μέρα και μου έδειξαν πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να σε κάνει να νιώσεις όμορφα. Εκείνους που μπήκαν στη ζωή μου και δε λένε να φύγουν, γιατί έχουν βρει μία θέση που πάντα τους περίμενε.
Αυτή τη χρονιά πέρασαν απ’ τη ζωή μου άνθρωποι που μου έδωσαν μαθήματα, που θα θυμάμαι για πάντα. Μου έμαθαν πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, πάντα θα κρύβει κάτι μέσα του, που ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να τ’ αγγίξει. Άνθρωποι που μου έμαθαν να είμαι επιφυλακτική, να σκέφτομαι πριν μιλήσω και δυο και τρεις φορές, όσο κι αν η έμφυτη παρορμητικότητά μου θέλει να ουρλιάξει απ’ την καταπίεση.
Θέλω να μη με ενοχλεί που μεγαλώνω, θέλω να βλέπω τους αριθμούς ν’ αλλάζουν πάνω στην τούρτα και να το διασκεδάζω, θέλω να βλέπω την τούρτα να διαφοροποιείται κάθε χρόνο,θέλω να με νοιάζουν οι ευχές των ανθρώπων και να τις πιστεύω.
Θέλω τα δικά μου γενέθλια να φέρνουν χαρά στους ανθρώπους γύρω μου, θέλω να μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Θέλω τα δικά μου γενέθλια να είναι δικά μου.
Θέλω να χαίρομαι που μεγαλώνω.
Αν δεν τα καταφέρουμε φέτος, θα υπάρχει πάντα «του χρόνου»…
Vaterlo 