Γράφει η Νέμεσις
…είμαστε εμείς που τρέχουμε στις συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο για να στηρίξουμε ατελέσφορες προσπάθειες… Είμαστε εμείς που τρέχουμε να προσκυνήσουμε ένα ΚΑΣΤΑΝΟ(!), που δε ξέρω και εγώ, πόσα χρόνια πριν δόθηκε και αν δόθηκε… Και τι σημασία έχει αν ήταν κάστανο, ρεβίθι, ζώνη, παπούτσι ή οτιδήποτε άλλο…
…Είμαστε εμείς που τρέχουμε να δούμε Σαββόπουλο και Χαρούλη, για να αναδείξουμε την ποιοτική πλευρά του χαρακτήρα μας, αλλά δε διστάζουμε να χαστουκίσουμε και να εξευτελίσουμε τη γυναίκα μας μπροστά στον κόσμο… Σκεφτείτε πίσω από τις κλειστές πόρτες τι γίνεται…. Άντε και είδαμε τι συναυλία… Αν μη τι άλλο παρακολουθήσαμε σημαντικούς καλλιτέχνες, περνώντας κάποιες ώρες προς τέρψιν και ευχαρίστησή μας…Μαζευτήκαμε πάλι οι μη έχοντες σε κάλεσμα των εχόντων…
…και μετά το ξύλο της συναυλίας -που ξεχάστηκε την επόμενη μέρα- χωρίς να αποτελέσει έναυσμα περαιτέρω δράσεων ή και ενεργειών, ήρθε και η ώρα του ΚΑΣΤΑΝΟΥ… Πλήθος κόσμου συνέρρεε για να προσκυνήσει ένα κάστανο που δόθηκε από το Γέροντα Παΐσιο… Πραγματικά αν ζούσε ο Γέροντας, δε ξέρω ποια θα ήταν η αντίδρασή του! Προσκυνάμε κάστανα, προσκυνάμε φρούδες ελπίδες και ψεύτικα θαύματα, θεωρώντας ότι έτσι γινόμαστε ευσεβείς Χριστιανοί και καλύτεροι άνθρωποι…Με τον ίδιο τρόπο που λεγόμαστε «κουλτουριάρηδες», πηγαίνοντας σε συναυλίες…Με χαστούκια ή χωρίς…
Νεοέλληνες λοιπόν… Τρέχουμε σε συναυλίες, αγιοποιούμε κάστανα, αλλά όταν έρχεται η ώρα της δράσης οι δρόμοι άδειοι… Δίνουμε το παρόν μας, τον όβολό μας σε αμφιλεγόμενες δράσεις, αλλά όταν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε, ξαφνικά «παγώνουμε»…Μέχρι να έρθει ένα νέο κάστανο και μια νέα «συναυλία» για να μαζευτούμε… Νεοέλληνες λοιπόν…
Vaterlo 