Μετά από μία δύσκολη μέρα,θέλεις λίγα λεπτά ηρεμίας… Ναι, μόνο λίγα λεπτά ηρεμίας και αμέσως ο συνδετικός κρίκος της καρδιάς και του νου θα χτυπήσει το καμπανάκι για να εμπνευστείς και να γράψεις κάτι, να σχολιάσεις, να συζητήσεις, να αναρωτηθείς για πολλά γύρω σου.

Πρωί Τρίτης… Εξοργίζομαι με αυτά που νιώθω. Μια γενιά χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον. Με ένα μέλλον υποθηκευμένο ανάμεσα στα swaps και στις μίζες. Μια γενιά που απλά ζει το σήμερα σαν καλοκουρδισμένη μπαλαρίνα. Χτες βράδυ ,όπως και κάθε βράδυ σχεδόν,το κεφάλι έχει υπερφορτωθεί από τα »νέα» των τηλεοπτικών καναλιών και από όλα τα συναφή μέσα ενημέρωσης…ω,Μοντιέ!!! ω,Χαγιάτε πια!!! Η ευχάριστη είδηση έχει καταντήσει πια συνώνυμο με την Δευτέρα Παρουσία  (η οποία αργεί όπως φαίνεται…) Να σηκώνεις το τηλέφωνο να μιλήσεις με κάποιο φιλαράκι και να τρέμεις μην ακούσεις το γνωστό…»με απέλυσαν», »έφυγα από τη δουλειά»,»δεν αντέχω άλλο…» κτλ κτλ κτλ…

Είμαι από τις τυχερές που ακόμη έχω τη δουλειά μου (μη με ρωτήσετε για πόσο ακόμη – ούτε κι εγώ δε ξέρω). Δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν εισοδήματα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, έστω για μια μέρα. Έχω όμως ένα κοινό με αυτούς, παρ’ όλο που εγώ έχω τη δουλειά μου. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε όνειρα. Έχουμε σταματήσει να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Σε μια ηλικία τόσο παραγωγική, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο. Γιατί; Είναι τόσο άδικο….

Δύο μήνες πριν, ένας φίλος, θέλησε να κόψει ο ίδιος το νήμα της ζωής του για δικούς του προσωπικούς λόγους. Μία ατάκα που γυρνάει το νου μου εδώ και μέρες είναι αυτή που μου είπε τη στιγμή που αποχωριζόμασταν όταν τον συνάντησα τυχαία τα Χριστούγεννα: ΜΗΝ αργείς το ταξίδι …ακόμη και το μακρύτερο ταξίδι,ξεκινάει με το πρώτο,μικρό βήμα μας…εγώ άργησα να το καταλάβω… Και απ’ότι φαίνεται το τέλος του δικού του ταξιδιού δεν εμπεριείχε τη θαυμάσια ευκαιρία να κάνει μία νέα αρχή…

Πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο τέλος μια διαδρομής. Κι εκεί εντοπίζουμε οι περισσότεροι το δικό μας λάθος. Τέλος μια διαδρομής δεν υπήρξε ποτέ. Τέλος όμως συγκεκριμένων καταστάσεων στην ίδια διαδρομή, υπήρξε. Είμαστε σαν τα καράβια… Υπάρχουν καράβια που ταξιδεύουν για μια ζωή, με επιβάτες όλους εμάς. Κάποια έχουν προορισμό και κάποια δημιουργούν απλά ένα διάλειμμα στη μοναξιά μας. Θα ήταν μαγικό να μπορούσε το μυαλό να συγκρατήσει κάθε τοπίο αυτής της διαδρομής, αλλά συνήθως θυμάται τα πρόσωπα που προσπάθησαν να σταματήσουν το καράβι και να μας κάνουν ν’αγγίξουμε από κοντά τη ζωή, σαν πρωταγωνιστές της…όπως και να’χει, είτε ως καράβι, είτε ως επιβάτης του καραβιού, μην αργείς το ταξίδι…